"Czyżby o moich miłosnych podbojach wiedzieli wszyscy?"

   Szliśmy z Eleną przez miasto, zmierzając do celu, czyli parku. Gdy dotarliśmy, rozejrzałem się wokoło, szukając wzrokiem rudej czupryny Yoru. Ludzi było pełno - normalka w słoneczny, wakacyjny dzień. Po chwili ją zobaczyłem. Szła z chłopakiem, niewiele niższym ode mnie, którego fryzura "a la' Szopa" robiła furorę, a ciuchy wprawiały w zachwyt żeńską część obecnych. Wpatrywałem się ze sceptycyzmem w chłopaka, aż nagle zdałem sobie sprawę, iż jego towarzyszka zniknęła. W tym samym czasie obiekt westchnień połowy parku spojrzał na mnie z tajemniczym błyskiem w oczach i czymś w rodzaju rozbawienia. Widziałem to wszystko tylko przez chwilę, bo zaraz zrobiło mi się ciemno przed oczami. Na twarzy czułem drobne dłonie, zasłaniające mi widok. Od razu wiedziałem, kto to.

- Yoru! Nie męcz mnie! - dłonie zniknęły, a przede mną pojawiła się winowajczyni. Uśmiechała się szeroko. Miała na sobie lekką, chabrową sukienkę, która idealnie podkreślała jej atuty i srebrne baletki. Dziewczyna rzuciła mi się na szyję, w przyjacielskim geście.

- Nikkuś! Tak dawno się nie widzieliśmy! Tęskniłam, wiesz? - zaśmiała się. Nikkuś...? Kątem oka zobaczyłem Elenę z zazdrością na twarzy. Skupiłem się jednak na istocie, która chyba chciała mnie zabić.

- Przecież widzieliśmy się wczoraj! Złaź, bo mnie udusisz! - złapałem ją za biodra i postawiłem na ziemi. Wydęła usta w nieładnym grymasie. Wyglądała jak rozpieszczone dziecko, któremu czegoś odmówiono. Wyszczerzyłem zęby.

- Wczoraj, to strasznie dużo czasu, wiesz? A, nie przedstawiłam was. Nikki, to mój brat bliźniak, Kaoru. Kao, to jest Nick, mój przyjaciel. - wskazała na chłopaka, z którym przyszła. - A to kto? - tym razem wskazała Elenę.

- To jest Elena, moja stara znajoma. - powiedziałem.

- I była dziewczyna. - dorzuciła Elena. Zbeształem ją wzrokiem. - No co? To przecież prawda. - przewróciłem oczami i spojrzałem na rodzeństwo. Wpatrywali się w nią z nieukrywaniem szokiem. Zmarszczyłem brwi.

- Coś się stało? - spytałem. Yoru wzięła mnie za rękę. - Ej! - zdążyłem krzyknąć, zanim odciągnęła mnie na bok.

- Czy to jest TA ELENA, z którą kiedyś spałeś? - szepnęła.

- No tak, a co? Czy to coś zmienia? - zgłupiałem. Czyżby o moich miłosnych podbojach wiedzieli wszyscy?

- Ach, to dlatego Miyu powiedziała, że Dei jest załamany. Jak to sam powiedział: "Ta dziwka wróciła" czy jakoś tak. Nie dziwię się. Patrzyła na mnie, jakby chciała mnie zabić. A przecież ja cię tylko przytuliłam.

- No w zasadzie.. Zaraz, Dei jest załamany? Czemu? I co to ma wspólnego z Eleną? - jeszcze bardziej zidiociałem.

- Duzio? Zresztą, nieważne. Nie chce mi się dzisiaj pływać. Jutro popływamy. ONA długo tu zostaje? - spytała, mrużąc oczy.

- Kilka dni, a co? Spoko, jutro mi pasuje. I tak nie mam żadnych planów. - odparłem zgodnie z prawdą.

- To chodź, wyślemy ich do sklepu, a sami pójdziemy do tej kawiarenki. Jestem głodna! - stwierdziła i pociągnęła mnie w kierunku naszych towarzyszy, których zostawiliśmy bestialsko.
- O, wrócili! - Kao uśmiechnął się szeroko. - Siostrzyczko, przypominam, iż nie możesz podrywać Nicka, gdyż należy on do KOGOŚ INNEGO, nieprawdaż?

- Masz rację braciszku, ale ja go wcale nie podrywam, w przeciwieństwie do tego, co myśli TA OSOBA, wiesz? - patrzyłem raz na niego, raz na nią, zupełnie zdezorientowany. O co im chodzi? Czyżby Yoru coś knuła? I kim jest, do cholery, "TA OSOBA"? Należę? Że niby jestem czyjąś własnością?! Nic kompletnie nie kapuję. W takim wypadku mam dwa wyjścia: albo spróbować wyciągnąć coś z Yoru, na co mam nikłe szanse, albo samemu się domyślić, ewentualnie pobawić się w detektywa? Wygląda na to, że szykuje się poważna rozmowa. Jak ja nienawidzę poważnych rozmów.. I to na trzeźwo, w poniedziałki! A, sorry, dziś jest sobota. Ale to nie zmienia faktu, iż na trzeźwo!

- Przepraszam, ale TEN KTOŚ nie ma najmniejszych szans na zdobycie go. Wiem, co mówię. - wtrąciła swoje trzy grosze Elena.

- Nie wiesz kilku istotnych rzeczy, moja droga. W zasadzie, ja też nie. Nick, co się wczoraj stało, że twierdziłeś, iż to nie rozmowa na telefon? - Yoru zwróciła się do mnie. Zarumieniłem się wbrew woli, a Elena prychnęła głośno.

- To co, idziemy do tej kawiarenki? - zmieniłem dyskretnie temat, odwracając się do przyjaciółki. Jej brat zmarszczył brwi.

- Ale przecież mieliśmy popływać! - oburzyła się złotooka. Poczochrałem jej jedwabiste włosy, przyciągając do siebie.

- Spoko, Lena. Po prostu dzisiaj nie mam ochoty pływać. Nie martw się, jutro to sobie odbijemy. A, i lepiej uważaj, zamierzam cię utopić - zaśmiałem się szyderczo. Dziewczyna zawtórowała mi wesołym chichotem.

- No, skoro wy idziecie do kawiarenki, to ja z Kaoru pójdziemy na zakupy. - powiedziała, a chłopakowi oczy zaiskrzyły. Chwycił ją za dłoń i puścił się pędem w stronę centrum miasta. Yoru westchnęła cierpiętniczo.

- Coś się stało, że tak wzdychasz? - spytałem.

- Nic, po prostu mój brat mnie dobija. Bardziej przejmuje się wyglądem, niż ja. Powiedz mi, bo ja już nie wiem. Czy to jest normalne?

- Każdy lubi coś innego. Powinnaś się cieszyć, że twój brat oddaje się ukochanej pasji. To całkiem fajne.

- Ładna mi to "pasja". Łażenie bez celu po jakiś durnych blaszakach z ozdobnymi szmatkami! - prychnęła.

- No już się nie dąsaj, tylko chodź do tej kawiarni. - odparłem stanowczo.

- Że niby ja się dąsam?! I może jeszcze frytki do tego?! - krzyknęła z oburzeniem. Westchnąłem. Jak ja uwieelbiam wzdychać!! <sarkazm>

- Po pierwsze: nie drzyj się. Po drugie: tak, z chęcią zjadłbym. Idziemy wreszcie?

- Tak. - chwyciła mnie pod ramię i poszliśmy. 

* * * 

Dzisiaj króciutko, ale o ile się nie mylę, następna notka nadrabia. W wordzie mówią, że ma 1916 słów. 0.o I ta notka, która będzie następnym razem jest bardzo.. jakby to ująć.. dziwna.Ostatnio ją sobie czytałam. Po skończeniu w głowie kotłowało mi się jedno: Co ja ćpałam, pisząc ten fragment? :3 Poza tym uwielbiam jeden tekst Yoru w tym. Nieważne. Najważniejsze sprawy załatwione, tak więc zgodnie z umową, którą można powiedzieć zawarłam z Hiną-chan (tak to się odmienia? :3), odpowiadając na jej komentarz. Pozdrawiam wcześniej wspomnianą oraz kochane moje trio: Werę, Lawlietkę vel Sarin i Akemi. Cieszę się, że ktoś czyta moje wypociny i że komuś się to podoba, bo mi nie. ;3 Jakby ktoś był zainteresowany, to piszę Shizayę. Moje wredne wenisko (które w gruncie rzeczy bardzo kocham, choć jest strasznie kapryśne) spowodowało powstanie pierwszych dwóch rozdziałów. Jakby ktoś chciał przeczytać, podawać maile, wyślę. :3 To tyle. Się rozpisałam z deczka.. :3 Ale to nie moja wina, że dzięki wam wróciła mi ochota do pisania "Sieroty". Tak dla zainteresowanych, zaczęłam je pisać pod koniec grudnia. Ale mniejsza. Jeszcze raz pozdrawiam, przesyłam całusy dla wszystkich czytelników i Sayonara, jak to mówią!

P.S. Chyba wszyscy domyślili się, że TA OSOBA to Dei, prawda? Zmykam. :D