"Moje życie to niekończący się koszmar.."

    Zatrzymaliśmy się przy małym budyneczku z altanką w ogrodzie. To była ta kawiarenka. Zdecydowaliśmy się na stolik na świeżym powietrzu. Usiedliśmy, a po chwili przyszła kelnerka z menu. Podała nam je i zapytała:

- Dzień dobry! Co podać?

- Hmmm... - Yoru zmarszczyła brwi. - Wezmę karmelowy deser lodowy, dwa kawałki torcika śmietankowego i do tego gorącą czekoladę. A ty, Nikki?

- Owocowy puchar, kawałek piernika i Caffè Latte.

- Dobrze, zaraz przyniosę. - dziewczyna uśmiechnęła się słodko do mnie i zniknęła w drzwiach budynku.

- No, więc gadaj. Co takowego się stało, że Miyu nic mi nie chciała powiedzieć, a ty stwierdziłeś, iż to nie rozmowa na telefon? - Yoru wyraźnie zżerała ciekawość. Postanowiłem podroczyć się z nią i już nawet wiedziałem, jak ją podpuścić.

- No bo wiesz... - puściłem jej oko. Zdezorientowała się. - Miałem baardzo dobrą noc.

- Oh, czyli nie dręczyły cię koszmary? - odbiła piłeczkę. Tak, o nich też wiedziała.

- Niezupełnie. Owszem, pojawiły się, ale to nie o nie chodzi. Miałem na myśli, że nie spędziłem wczorajszej nocy sam. - oczy mojej przyjaciółki wyszły na wierzch.

- Z... z kim?! - wyjąkała z trudem. W tym samym momencie pojawiła się kelnerka z zamówieniem. Wyłożyła wszystko na stół. Uśmiechnąłem się do rudowłosej.

- Życzę smacznego! - powiedziała dziewczyna w fartuszku i oddaliła się od nas.

- GADAJ NATYCHMIAST!!! KTO TO BYŁ?! - wywrzeszczała Yoru i po chwili zaczęła mamrotać. - Boże, Dei pewnie o tym wie i jest zrozpaczony... Mój biedny, mały braciszek... - chrząknąłem znacząco. Odwróciła powoli głowę w moją stronę.

- Nie krzycz na mnie. A poza tym, co ty się Dei'em przejmujesz. Przecież już się nie przyjaźnicie.

- Ale on dalej jest mi jak brat!

- Okej, ale wytłumacz mi, dlaczego niby zrozpaczony? Zaskoczony owszem, ale nie załamany... - ostatnie zdanie powiedziałem sam do siebie pod nosem.

- Przykro mi, ale odmawiam dalszej współpracy z tobą. Nie powiem ci, dlaczego, bo wtedy zdra.. Za dużo gadam!!!

- Jak chcesz. Czyli już cię nie interesuje z kim spałem? - zapytałem ze smutną miną. Chwyciła haczyk.

- Ależ interesuje! Mów natychmiast! - uśmiechnąłem się z triumfem.

- Wiesz co? Mam lepszy pomysł. Zgaduj zgadula!! - Boże, jaki ja jestem dziecinny...

- To niesprawiedliwe!! I nie fair!! Wkurzasz mnie! - ...ale ona jeszcze bardziej.

- Masz trzy szanse!! Jak nie zgadniesz, to ci nie powiem. Start!

- No dobrze... z Eleną?? - spytała z obrzydzeniem.

- Źle!! Przecież jej wtedy jeszcze nie było. Dwie szanse.

- Yyy... Z kim ty byś mógł... Czesiek!! - wykrzyczała, uradowana swoim pomysłem.

- Chyba cię pogibało!! Ja i on?! Zresztą Czesiek i tak woli cycki. 

- A ty nie? - zaśmiała się.

- Odmawiam odpowiedzi. Oj, została ci tylko jedna szansa. - wydąłem usta.

- Jesteś okrutny! - wycedziła.

- Masz peszka. Dalej, bierz się do myślenia! - zachichotałem złośliwie.

- Kto to może być?! Yyy... nie wiem! Poddaję się... Wygrałeś. - stwierdziła cicho. - Już nigdy nie dowiem się, kto to był!!! - zawyła z rozpaczą, uderzając czołem o blat stołu.

- Nie dramatyzuj! Tylko się z tobą droczę. I tak zamierzałem powiedzieć ci.

- No to kto to? Z kim spałeś? Powiedz w końcu, bo już nie wytrzymam...

- Przesadzasz. Muszę się zastanowić, czy na pewno ci to powiem.

- Mówił ci ktoś, że jesteś okropny i nie do zniesienia?

- Nie gorączkuj się tak, kochana. Osoba, z którą spędziłem noc to...

Yoru spojrzała na mnie z niecierpliwością. Postanowiłem użyć jeszcze jednej sztuczki.

- To...

- No gadaj żesz w końcu!

- Dei.

- Co Dei? - rozejrzała się dookoła. - Przecież nigdzie go tu nie ma.

- Nie rozumiesz. To z nim spałem. - otworzyła oczy zszokowana.

- Łżesz. - powiedziała z odrazą na twarzy. Tym razem to ja się zdziwiłem. - Żartujesz sobie ze mnie i z Dei'a. Jak możesz tak kłamać?!

- Jak śmiesz w ogóle myśleć, że żartowałbym z czegoś takiego?! - ryknąłem. - Jesteś niedorozwinięta, czy jak? Skoro mi nie wierzysz, to spytaj się jego, albo nie, bo i tak nic nie pamięta. Lepiej poproś go, żeby pokazał ci dowody. Znając życie już je znalazł.

- Ale co? O co tu chodzi?

- Mówiłem o malinkach!! A o to chodzi, że jak wszedłem do pokoju, to on był najebany i pocałował mnie i... tak wyszło. - speszyłem się. - Ja pamiętam wszystko dokładnie. A szczególnie to, jak zareagował na ból, kiedy...

- Stop!! Szczegóły możesz sobie darować. Ja jem, jakbyś nie zauważył. I już ci wierzę. I rozumiem też, o co chodzi z tym bólem.. Ja pierdzielę, nasz kochany chłoptaś stał się mężczyzną. W dość dziwny sposób, ale zawsze.

- Co, o czym ty mówisz?

- I kto tu jest niedorozwinięty? Nie domyśliłeś się, dlaczego tak go to bolało? To był jego pierwszy raz! Pozbawiłeś go cnoty, dziewictwa, nazwij to jak chcesz. Ja nie mogę, z kim ja muszę pracować! - przewracając oczami, zatopiła zęby w torcie. Do mnie tymczasem dotarło to, co powiedziała.

- Że, jak?! - wydarłem się. Przełknęła i rzekła:

- Na wznak. - zgarnęła do ust spory kawałek ciasta.

- Błagam Yoru, nie drocz się ze mną.

- Napławwę nie wiewiałef, we to jeho piełwszy łas był? - powiedziała z buzią pełną wypieku. Wzdychając, wziąłem serwetkę i wytarłem krem z jej policzków. - Ffęki.

- Nie ma za co. Boże, co ja zrobiłem?

- Głupio się pytasz. Przeleciałeś go.

- No przecież wiem. - warknąłem. - A jeśli on nie chciał? Ale wtedy nie powiedziałby tego...

- Zaręczam, że z tobą zawsze. Zaraz, co powiedział?! – zamarła.

- "Zerżnij mnie. Jak dziwkę. Zrób ze mną wszystko, co chcesz. Tylko błagam, nie odchodź...". Czy coś w tym stylu. A potem się rozpłakał. - usłyszałem głośny wyraz ulgi. - No co?

- Nie, nic. Dobrą masz pamięć.

- Naprawdę? Nie wiedziałem.

- Nie zaciąłeś się ani razu. Tylko pozazdrościć. Ja nie mam aż tak dobrej pamięci. Potrafię zapomnieć, co się stało 5 minut wcześniej.

- Teraz też tak masz? - wystraszyłem się.

- Nie, nie bój żabki, nie będziesz musiał mi wszystkiego powtarzać. Ja już zjadłam, a ty? - wyłożyła pieniądze na stół. Poszedłem w jej ślady.

- Też. Idziemy? - wstałem. Yoru też. Chwyciła mnie pod rękę.     

- No pewnie. Trzeba będzie znaleźć tę sierotę, bo pewnie zostawił twoją byłą na lodzie. Znam go aż za dobrze.

- Sierotę? - ruszyliśmy w kierunku centrum Kanto.

- Jezu, mojego brata! Ty jesteś ułomny, czy co? A może udajesz? – warknęła z politowaniem. Uśmiechnąłem się.

- Oj, Yoru, przecież wiesz, że tylko się z tobą droczę. Masz rację, trzeba ich znaleźć. Chociaż, wątpię, żeby Kao dał radę zostawić Elenę. Bywa nadgorliwa i nie da się tak łatwo jej pozbyć. Wiem co mówię. – odparłem. – Masz jakieś pomysły, gdzie ich szukać?

- Nie do końca. Może najpierw sprawdzimy w tym nowym centrum handlowym? Słyszałam, że można tam kupić wprost bajeczne ciuchy. Później, jak już ich zgarniemy, można by pójść do wesołego miasteczka. Podobno przyjechała tam genialna wróżka. Chcę, by przepowiedziała mi przyszłość z kuli. I postawiła mi tarota. Nie, że wierzę w takie bzdety. Jestem po prostu ciekawa.. Myślę, że ty też powinieneś do niej pójść. – Yoru paplała przez całą drogę. Ja myślałem właśnie o ostatnich dniach. Cały czas moje myśli krążyły wokół Dei’a. Sam dziwiłem się, czemu cały czas powracam do tego, co się stało. Oczywiście, chciałem to powtórzyć. Tylko tym razem na trzeźwo. Poza tym zastanowiły mnie słowa Yoru i zachowanie blondyna. Wzmianka o jego pierwszym razie, to jak reaguje na mnie ostatnimi dniami, niespodziewany pocałunek, łzy gdy wspomniałem o odejściu, jego słowa i wreszcie ta noc. Niepokoiło mnie to coraz bardziej. Zatopiony w rozmyślaniach niemal wpadłem na latarnię. Yoru szturchnęła mnie w łokieć.

- Nikki, co się dzieje? Słuchasz ty mnie w ogóle? – zapytała.

- Co mówiłaś? Zamyśliłem się.

- Widzę. – pokręciła głową z dezaprobatą. – Mówiłam o tym, jak bardzo zmienił się Dei, od kiedy poznał Koji’ego. Uważam, że na gorsze. Nie sądzisz? – i znów on. Prześladuje mnie nie tylko w myślach, ale i na jawie. Zaczyna mnie to męczyć. Muszę odreagować. I zmienić temat.

- Wspomniałaś coś o wesołym miasteczku. – kiwnęła głową. – Może ja też skorzystam z usług tej wróżki… - urwałem, widząc nadchodzących Kaoru i Elenę. Na rękach mieli całe naręcze papierowych toreb. – Później porozmawiamy. – szepnąłem i podszedłem do Eleny. Była rozpromieniona i miała rumieńce na twarzy. Wyglądała jak wtedy, gdy pocałowaliśmy się po raz pierwszy. Stanąłem jak wryty. Dziewczyna zniknęła, zamiast niej przede mną stał Dei. Płakał. Podszedłem do niego i otarłem łzę z jego policzka. Spojrzał mi w oczy. Z trudem przywołał na twarz uśmiech. Ja tymczasem tonąłem w błękicie jego oczu. Wtulił się we mnie. Objąłem go. Był cały zmarznięty. Staliśmy pośrodku leśnej polany, okrytej śniegiem. Białe płatki wirowały wokół nas. Dei zaczął cicho łkać. Objąłem go jeszcze mocniej. Nasze serca biły w jednym rytmie. Nagle chłopak szepnął:

- Przepraszam. – i zniknął. A ja zostałem sam. Poczułem coś ciepłego na rękach. Spojrzałem na nie. Lśniły krwistą czerwienią. Zamarłem. Spojrzałem na brzuch. Był cały we krwi. Patrząc na niego z przerażeniem, uświadomiłem sobie ważną rzecz. To była krew Dei’a. Odkryłem też ukryte przesłanie. Splamiłem sobie ręce jego krwią. Doprowadziłem do jego śmierci. Łzy zaczęły ciurkiem płynąć po moich policzkach. Upadłem na kolana i zacząłem szlochać. Z oddali dochodziły do mnie słabe głosy, ciągle wzrastające na sile. Nie zwracałem na nie uwagi. Mój spazmatyczny szloch zagłuszał je coraz bardziej. Zacząłem dygotać. Czułem się, jakby ktoś wbijał powoli tysiące szpilek w moje serce. Takie poetyckie rozrywanie na kawałki. Obraz się zmienił. Leżałem na chodniku osłabiony. Chłód zniknął równie nagle jak się pojawił. Zamiast tego, twarz oświetliły mi promienie słońca. Z początku widziałem jak przez mgłę, później wzrok wyostrzył się i ujrzałem nad sobą mocno zaniepokojoną twarz Yoru. Zamrugałem kilkakrotnie. Dziewczyna odetchnęła z ulgą i odsunęła się. Podniosłem się powoli do pozycji siedzącej. Rozejrzałem się. Elena i Kaoru mieli podobne miny.

- Nigdy. Więcej. Tego. Nie. Rób. – wycedziła rudowłosa i wzięła głęboki oddech. – Wiesz, jak mnie wystraszyłeś?! Już myślałam, że wykitujesz mi tutaj! – zupełnie zignorowała obecność Leny, brata, a nawet ludzi dookoła. Opierdalała mnie jak matka dziecko, które stłucze cenny, porcelanowy wazon. Rozumiałem ją. Też bym się tak zachowywał, gdyby mi wywinęła taki numer.

- Uspokój się siostra, przecież to nie jego wina, że odjechał! – odezwał się Kaoru. Wstał, otrzepał się i podał mi rękę. Również wstałem, lekko się zataczając. Yoru szybko podniosła się z klęczek i mnie przytrzymała. Wkurw zniknął z jej twarzy, zastąpiła go troska. Ta to zmienia miny jak kalejdoskop!

- Dzięki. – odezwałem się cicho.

- Dobrze się czujesz?

Tak, całkowicie. Zataczam się jak po napadzie na monopolowy i ojebaniu całej wódki z magazynu, przed oczami dalej mam tą pieprzoną wizję, czy co to tam było, w perspektywie mam wesołe miasteczko i użeranie się z jakąś starą raszplą, która twierdzi, że widzi przyszłość i jeszcze do tego chce mi się rzygać i płakać jednocześnie. Czuję się doprawdy zajebiście..

- Nie jest źle. Trochę kręci mi się w głowie, zaraz się rozryczę jak pięciolatek, porzygam jak doświadczony pijaczyna, ale ogólnie wszystko jest ok. – posłałem jej mój najbardziej promienny uśmiech. Nie kupiła tego.

- Sarkazm to ty sobie możesz w dupcię wsadzić. – parsknęła.

- Z miłą chęcią! Pomożesz mi? – dalej uśmiechałem się szeroko.

- Poproś Dei’a. – wycedziła tak cicho, że tylko ja to usłyszałem. Nie powiem, zatkało mnie. – Tak, jak mówiłeś, później porozmawiamy. Rób dobrą minę do złej gry. – szepnęła na odchodne, a głośniej dodała: – Widzę, że już czujesz się lepiej! Cóż, więc po co tu sterczymy? Wesołe Miasteczko czeka! – asekuracyjnie wzięła mnie pod ramię i pociągnęła w stronę wielkiego diabelskiego młyna. Moje życie to niekończący się koszmar..

* * *

Co wy się czepiacie tej biednej Eleny? Co ona wam zrobiła? Żartuję, ja też jej nie lubię. ;3 

Wyjaśniam, o co chodzi z tą "wizją". Otóż, zaspojleruję, uwaga, niezainteresowani nie czytać!  W drugiej księdze wydarzy się coś podobnego. Oczywiście nie dosłownie, ale przez pewien splot wydarzeń (a nie powiem jaki) Dei po wypadku ucieknie do lasu pełnego śniegu. Nick znajdzie go w ostatniej chwili. To tyle. ;D Przyznam, że coraz ciekawiej się robi. A co do tej noty, to mnie ona osobiście dobija, a was? :D

Do następnego! :3