"Cześć Nikki! Zakochałem się w tobie. Fajnie, nie?"

- Hej Nick, możemy pogadać? Muszę powiedzieć ci coś ważnego. Nie, nie! Za poważnie. Jeszcze pomyśli, że znowu coś przeskrobałem. Eh.. Miyu, spłoniesz kurwa! – miotałem się po pokoju jak tygrys w klatce, próbując wymyślić dobry sposób na jak najprostsze przekazanie swych uczuć granatowowłosemu. Stałem przed lustrem i co chwila wyklinałem na siebie, na świat, a w szczególności na przyjaciółkę. Oczywiste, że wolałem sam powiedzieć o wszystkim Nickowi, niż pozwolić jej to zrobić. Samobójcą nie byłem. Chyba. Ale kto mnie tam wie. – O, Nikki! Dobrze, że jesteś. Widzisz, jest pewna sprawa, o której chcę z tobą porozmawiać. Nie, nie wplątałem się w nic. Nie, nie będziesz musiał za mnie znowu świecić oczami. Chodzi o coś zupełnie innego.. Eh. Nie dam rady mu tego powiedzieć. Jestem tchórzem. Pieprzyć to! Jeśli Miyu cokolwiek mu powie, wyprę się wszystkiego, o! To nie wypali. Zacznie mi się przyglądać i w końcu się skapnie, że naprawdę się w nim zakochałem.. Cholera! Że też to nie może być łatwiejsze?! Podejść do niego i powiedzieć: „Cześć Nikki! Zakochałem się w tobie. Fajnie, nie?.” Kurwa, kurwa, kurwa! Muszę się przewietrzyć! – wyszedłem z pokoju, trzaskając drzwiami. Biegiem wydostałem się z domu, a potem pomknąłem wzdłuż ulicy. Potrzebowałem się wygadać. Nie, Miyu od razu odpadała, nie chciałem jej nawet widzieć na oczy. Koji nie był odpowiedni do tego typu zwierzeń. Zastanowiłem się przez chwilę. Hm.. Może.. Yoru? Ona zawsze mnie wysłuchała, potrafiła doradzić, pocieszyć. Może by do niej zadzwonić? Zakopać topór wojenny i odzyskać przyjaciółkę? Nie sądzę, by mi wybaczyła, ale spróbować nie zaszkodzi. W końcu, nie ważne, czy Nikkowi powiem to ja, czy Miyu. I tak jestem trupem. Wyciągnąłem telefon z kieszeni. Nie musiałem wchodzić w kontakty. (I tak tam nie było numeru rudej.) Znałem jej numer na pamięć. Wykręciłem go i przyłożyłem komórkę do ucha. Jeden sygnał, dwa, trzy…

- Halo? – odpowiedział mi aksamitny głos dziewczyny. Straciłem całą odwagę.

- Yoru? To ja, Dei. Możemy się spotkać? Chciałbym z tobą.. pogadać. – wstrzymałem oddech.

- Dei, coś się stało? Nie możesz pogadać z Miyu?

- Nie. Wolałbym z tobą. Alejeśliniechceszzrozumiemto. Wkońcuteżbymnatwoimmiejscuniechciałrozmawiaćzkimśktomnietakpotraktował. – wyrzuciłem z siebie na jednym wdechu.

- Powoli, powoli blondasie! Przecież nie powiedziałam, że nie chcę. Akurat jestem w wesołym miasteczku z.. nie będę tego ukrywać. Z Kao, Nickiem i.. Eleną. – skrzywiłem się. – Ale, jeśli naprawdę tego potrzebujesz, przyjdź tam. Zostawię ich dla ciebie.

- Serio? Yoru, ratujesz mi życie! Będę tam za pięć minut! Czekaj na mnie pod diabelskim młynem! – rozłączyłem się i w podskokach pobiegłem na spotkanie z dziewczyną. Czułem, jak ciężar mi spada z serca, z łoskotem lądując na płytach chodnikowych. Odważyłem się na coś, o czym myślałem już od dawna. To było cholernie miłe uczucie!

* * *  

Witam, witam! Jestem pełna pozytywnej energii. Ja wiem, że dzisiaj tak cholernie krótko jest, ale cóż na to poradzić? Następna notka jest dłuższa i ciekawsza. Bynajmniej według mnie! ^.^ 

Pozdrawiam: Werę, Sarin, Akemi, Nakurę. :3 Dziewczyny, uwielbiam Was! :D

Mamy już ponad 1000 wyświetleń na blogu. Ja wiem, że to dla niektórych gówno jest, a nie liczba, ale dla mnie ona coś znaczy. Trzeba by to jakoś uczcić? ^^ Tylko ostrzegam, nie umiem pisać one-shote'ów, bo mi z tego krótkie książki wychodzą. :/ Ale wen zwycięsko powrócił z bitwy, więc może szybciej notki będą? W końcu święta za pasem.. ^^ Czekam na pomysły. Dobra, mogą być one-shote'y, ale wtedy Wy temat ustalacie, o! I parę też!

Zabijcie mnie, proszę.. ^^ 

Do następnego! :D