"To już moja słodka tajemnica.."

Oto i druga notka, zatrważający powrót Koji'ego! Co też szykuje nasz zielonowłosy, wspólnie z dziewczyną o imieniu Misako? Sprawdźcie sami.. :3 Enjoy.

* * *

                Blond włosy podrygiwały nieco, w rytm jej kroków. Szedł powoli za nią, podziwiając ich wdzięczny taniec. Misako była śliczna, choć jej uroda mogła podchodzić pod drapieżną. A już na pewno w połączeniu z charakterem dziewczyny. Średniej długości jasne włosy, które można było uważać za białe. Duże, szare oczy. Drobny nos, pełne usta ułożone w niebezpieczny uśmieszek albo grymas wyrażający pogardę dla świata, zależnie od nastroju. Była wysoka, szczupła, miała zgrabne ciało, hojnie obdarzone przez naturę. Uwielbiała nosić gotyckie sukienki, stroje, ozdoby. Zakochać się w jej wyglądzie było bardzo łatwo. Lecz charakter… cóż. Misako gardziła każdym, kto nie był jej w jakiś sposób użyteczny. Poza tym była wręcz podręcznikowym przykładem sadystki, uwielbiającej znęcać się nad swoimi ofiarami. Koji miał to szczęście, że kiedyś uratował jej dupę, a więc, pomimo że była dla niego oschła i nie należała do zbyt miłych, mógł na niej polegać. A cholernie teraz potrzebował jej pomocy.

- No więc? – odwróciła się do niego. – Jaki to genialny plan wymyśliłeś? I co ma z tym wspólnego słodki Nick?

- Twoja rola zaczyna się i kończy na tym, że masz go w sobie rozkochać. Poza tobą ma nie widzieć świata – mruknął, zupełnie bez emocji. – I to jak najszybciej, bo inaczej położy swoje łapska na kimś innym.

- Ach, masz na myśli Dei’a? – wyszczerzyła zęby. – Wcześniej jakoś trudno mi było uwierzyć, że się pan zakochał, panie Uchida. Pan i miłość? To od początku brzmiało niedorzecznie. Ale jednak i taki chuj jak ty ma uczucia.

- Zamkniesz się?! – warknął. Zignorowała go.

- Rozumiem. Nie chcesz, aby słodki Nick zakręcił się wokoło twojego uroczego blondynka, bo wiesz, że blondynek jest w nim po uszy zakochany! A jeśli się spikną, ty pójdziesz w odstawkę i skończą się twoje marzenia.. – zaśmiała się głośno. Prychnął. Zbyt dobrze go znała.

- A więc pomożesz czy nie? – wycedził. Zacmokała z niezadowoleniem.

- Oczywiście, że pomogę, kochanie. Jak możesz w to wątpić? Jesteś moim kochanym braciszkiem – przytuliła go do siebie. – A poza tym, doskonale wiesz, że ja też mam słabość do małego Nicka. Oboje na tym skorzystamy.

- Więc zdaję się na ciebie. Lepiej będzie, jak sama się tym zajmiesz, niż gdybym mówił ci, co masz robić – mruknął. Był już spokojniejszy.

- Jestem tego samego zdania. A mogę spytać.. jaka jest druga część planu?

- To już moja słodka tajemnica – błysnął zębami. Wyglądał doprawdy przerażająco.

* * *

                Miałem ciekawy sen. Byłem jednorożcem, który wesoło hasał sobie po tęczowym lesie i jadł karmelowe kwiatki, zagryzał marcepanowymi pszczołami, a srał kolorowymi motylkami. Normalny człowiek poważnie zastanowiłby się nad tym, czy nie ćpał czegoś poprzedniego dnia. Albo czy na pewno jest zdrowy psychicznie. Ja zawsze miałem popieprzone sny, a więc nie przejąłem się tym zbytnio. Powróciłem do rzeczywistości w dość drastyczny sposób. Coś zaczęło strasznie rzępolić, a potem ktoś burczał mi nad uchem. Po dłuższej chwili zorientowałem się, że to moja poduszka rozmawia przez telefon. Dziwne, nie przypominam sobie, żeby kiedykolwiek rozmawiała męskim głosem. No i skąd miała komórkę? Przyjąłem zatem, że wciąż śpię, więc przycisnąłem mocniej nos do poduszki (która wciąż rozmawiała) i spróbowałem znów zasnąć.

                Tym razem śniło mi się, że zostawiłem włączony piekarnik, kiedy robiłem spaghetti, a później zmienił się w zieloną krowę, na ciele której pojawiały się truskawkowe plamy, za każdym razem, kiedy mówiła „drzewo”. A gdy zrobiła się cała truskawkowa, wyrosły jej skrzydła z gałęzi i wzbiła się w powietrze, wylatując przed kuchenny okap. Abstrakcja! Kto to widział, żebym ja gotować umiał! Wkurzyłem się, bo we śnie skalałem ręce tym haniebnym zajęciem. Burknąłem coś nieskładnie pod nosem. W uszach zadudnił mi czyjś śmiech, a moja poduszka zaczęła się niebezpiecznie trząść. Otworzyłem jedno oko, kipiąc wściekłością. Leżałem na Nicku. Jakoś niespecjalnie się tym przejąłem.

- Czy mógłbyś się, z łaski swojej, nie ruszać? I nie rycz jak wół. Ludzie spać próbują – warknąłem przyjaźnie. Nick wybuchł jeszcze głośniejszym śmiechem. Podniosłem się do siadu, mierząc go zaspanym spojrzeniem. – Co za niewychowana poduszka mi się trafiła – westchnąłem z miną męczennika. Nikki otarł łzy z kącików oczu.

- Ledwo żeś wstał, a już na mnie burczysz? Doprawdy. A ja cię tu na własnych rękach przyniosłem, niewdzięczniku – zakpił. Rozejrzałem się. W domu byłem, a dokładniej to w salonie. Co za dziwna cholera? Przecież ostatnim razem, jak byłem przytomny, to leżałem na gałęzi cynamonowca, wtulony w… Jezus Maria! Moje policzki zapłonęły żywym ogniem. – Dei? Co jest? Czemu się tak czerwienisz?

- Ja.. Co ja tu robię? – wydukałem. Uśmiechnął się szeroko, czochrając mnie po włosach. Z tego wszystkiego, to się jeszcze bardziej zarumieniłem.

- Głuchy jesteś? Przyniosłem cię tu. Czesiek nas na gałęzi cynamonowca znalazł, obudził mnie przy tym. I.. jakoś tak wyszło, że zaniosłem cię tutaj. Spałeś słodko, budzić cię nie chciałem. Potem sam zasnąłem.

- Aha – tyle byłem w stanie wykrzesać. – Czyli, że.. no.. przepraszam.

- Za co? – uniósł brew. Przełknąłem ślinę.

- Spałem na tobie, wcześniej też, no i.. nieść mnie musiałeś.. – miauknąłem. Prychnął tylko.

- Nie przepraszaj, głupi, bo nie masz za co. Zawsze mogłem cię tam zostawić, więc wiesz – burknął.

- Nie zrobiłbyś tego – uśmiechnąłem się. Spojrzał na mnie dziwnie.

- Mówisz? Skoro taki jesteś tego pewien, nie będę wyprowadzał cię z błędu – zaśmiał się. Jego śmiech udzielił się i mi. Po chwili zawtórował nam mój żołądek. Ucichłem, spuszczając głowę. – Ktoś tu jest głodny. Złaź ze mnie, to ci coś przygotuję.

- Okej, okej – znów się uśmiechnąłem. Posłusznie spełniłem polecenie, a potem podreptałem za nim do kuchni. Kątem oka zauważyłem Elenę siedzącą na schodach. Wzruszyłem ramionami, stwierdzając, że nie bardzo mnie ona obchodzi. Usiadłem przy stole i przeniosłem wzrok na Nicka. Uwielbiałem patrzeć jak gotuje. – A co mi upichcisz? – zagaiłem go. Odwrócił się do mnie i posłał mi szeroki uśmiech.

- To już moja słodka tajemnica – powiedział. 

* * *

Tak więc, jak już napisałam, notki te były majową i czerwcową. Lipcowej oczekujcie pod koniec miesiąca. A może pojawią się jeszcze inne, z racji trwających wakacji? Nie wiem. Jak dorwę coś, na czym będę mogła pisać, podczas pobytu na obozie, naskrobię. I zaserwuję Wam, jeśli powstanie na tyle zadowalające. 

Cieszę się, że wciąż jesteście ze mną i czytacie moje twory. To tak naprawdę dzięki Wam powstają kolejne notki i blog dalej prosperuje. Mam nadzieję, że wciąż będziecie czytać. Do następnego. ;*

P.S. Przepraszam, że takie krótkie.. :c